بازگشت
عامل شکست آمریکا و فرانسه در جنگ ویتنام درگذشت
ارسالی صمیمی ارسالی صمیمی

20131004-200852.jpg

 

                                   

ژنرال ونگوین جیاپ، فرمانده اسطوره‌ای نیروهای ویتنام در جنگ با آمریکا و فرانسه در 102 سالگی و پس از یک دوره طولانی بیماری در بیمارستانی نظامی در هانوی درگذشت.

 تاکتیک‌های ژنرال جیاپ در مقابله با نیروهای آمریکایی و ویتنام جنوبی در سقوط سایگون، پایتخت ویتنام جنوبی در سال ۱۹۷۵ نقش مهمی داشت.

ژنرال جیاپ فرزند یک کشاورز برنجکار بود که در جوانی به جنبش مقاومت ویتنام پیوست.

در سال ۱۹۳۸ او یکی از اعضای حزب کمونیست بود که به همراه هوشی مین، رهبر این حزب قبل از حمله نیروهای ژاپن به ویتنام به چین گریخت، در تبعید، یک ارتش تشکیل داد و سپس با بازگشت به کشورش جنگ‌های چریکی را علیه نیروهای اشغالگر ژاپن آغاز کرد.

ژنرال جیاپ با شکست قاطع نیروهای فرانسوی در نبرد دین بین فو در سال ۱۹۵۴ به حکومت نیروهای این کشور در منطقه پایان داد.

پیروزی نیروهای ویتنامی در مقابله با نیروهای فرانسوی به او شهرتی جهانی داد.

تاکتیک‌های ژنرال جیاپ در مقابله با نیروهای آمریکایی و ویتنام جنوبی در سقوط سایگون، پایتخت ویتنام جنوبی در سال ۱۹۷۵ نقش مهمی داشت.

پس از پایان جنگ ویتنام، ژنرال جیاپ همچنان در پست وزارت دفاع باقی ماند و در سال ۱۹۷۶ به عنوان معاون نخست وزیر به کار مشغول شد.

او در سال ۱۹۸۰ میلادی از پست های دولتی بازنشسته شد.

 

.

ژنرال جیاپ، معروف به « نابغه نظامی ویتنام» در نبرد مشهور « دین بین فو » در سال ۱۹۵۴ نیروهای فرانسوی را در هندوچین شکست داد.شکستی که به پایان استعمار فرانسه بر هندوچین منجر شد.

در زمان جنگ ۱۹۶۰ تا ۱۹۷۵ ویتنام نیز وی فرماندهی نیروهای کمونیست ویتنام شمالی را برعهده داشت. این جنگ به شکست امپریالیسم آمریکا و فرارش از ویتنام جنوبی منجر شد.
در اثر این جنگ دو کشور جدا شده ویتنام به هم پیوستند.
ژنرال جیاپ، وزیر دفاع و وزیر کشور ویتنام نیز بود.

وونگوئن جیاپ از جذاب ترین چهره های جنگ ویتنام است . او در سال ۱۹۱۱ در منطقه ای نظامی به دنیا آمد.
او فرزند یک ملاک ورشکسته بود، در یک خانواده فرانسوی ثروتمند بزرگ شد. دور از تربیت و تعلیمات مارکسیستی ، مثل یک بورژوای واقعی در کالج امپراتوری هوئه تحصیل کرد و بعد در دانشگاه هانوی در حقوق و فلسفه فارغ التحصیل شد و سرانجام در کالجی فرانسوی استاد ادبیات و تاریخ شد. او عاشق ناپلئون بود، روی تخته سیاه ریزه کاری های نبردها را ترسیم می کرد و نفس شاگردانش را می پرسید و همیشه خودش را اینگونه توصیف می کرد: ژنرالی خو ساخته
در ۱۴ سالگی انقلابی شد و به خاطر اعتصاب از مدرسه اخراج شد، در ۱۸ سالگی طعم زندان را چشید، او برای اولین بار فرمانده گروهی ۳۴ نفره از پارتیزان ها شد که برای او چندین پیروزی کوچک به ارمغان آوردند.
در سال ۱۹۳۵ وارد حزب کمونیست شد و با یکی از رفقای حزبی اش به نام مین تای ازدواج کرد. در سال ۱۹۳۹ که فرانسه کمونیست ها را غیرقانونی اعلام کرد، به چین گریخت . آنجا نماینده هوشی مینه شد و فرماندهی پارتیزان های یوتی مینه )ویت کنگ ( به او سپرده شد.
زنش برای حمایت از فرار او خود را به بازداشت سپرد و در سال ۱۹۴۵ در سلولی پر از موش درگذشت . شاید از همین جا بود که او کینه ورزیدن را آموخت . او استاد خرابکاری بود و همیشه می گفت : جنگ پارتیزانی بر اسلحه های مدرن غلبه خواهد کرد.
در طول جنگ علیه فرانسه جیاپ ارتش مردمی ویتنام را به شکل یک نیروی قوی نظامی سازمان داد. شهرت افسانه ای او نتیجه پیروزی در نبرد دین بین فو در می ۱۹۵۴ بود.
در این نبرد او تاکتیک محاصره را به کار گرفت ، ویت مین ها در آن زمان صد توپ را قطعه قطعه کرده و بر شانه ، با دوچرخه و با پیاده روی های طولانی و طاقت فرسا، بدون غذا تا دین بین فو آوردند، جیاپ درست چند روز پیش از مذاکرات صلح ژنو توانست فرانسه را شکست دهد، فرانسه تسلیم شد و پس از این مذاکرات صلح از ویتنام عقب نشینی کرد، اما حال دیگر ویتنام تقسیم شده بود.
در سال ۱۹۶۷ جیاپ حمله تت را طراحی کرد و این آخرین حمله نظامی بزرگش بود. حمله تت شکست خورد. حمله ماه مه شکست خورد. هوئه را از جیاپ پس گرفتند و محاصره خه سان شکسته شد، جنگ در آن دوران بیشتر به نفع آمریکا و ویتنام جنوبی پیش می رفت .
اما به نفع ویت کنگ ها، با این حال نام او مثل یک سیلی تهدیدآمیز عامل ترس و وحشت آمریکایی ها بود. او کابوس آنها بود. کافی بود بگویی : )الان جیاپ می آید(
اوریانا فالاچی ، خبرنگار زن ایتالیایی در مصاحبه ای که در فوریه ۱۹۷۳ با او درباره جنگ ویتنام داشت ، او را چنین توصیف می کند.
«قبل از هر چیز کوچکی جثه اش مرا متعجب کرد. می دانستم قدش به یک متر و پنجاه و چهار نمی رسد. پاها و بازوهای کوتاهی داشت و کوتاه تر از همه گردنش بود که فورا در یقه کتش فرو می رفت . بدنش پهن و چاق بود.
چهره گیرایی نداشت ، شاید به خاطر آن خطوط مبهم چهره اش بود که نظاره در آن ولو برای کشف چیزی کم اهمیت ، زحمتی طاقت فرسا بود.
دهانی بزرگ پر از دندان های کوچک ، دماغی پهن و کوفته با دو سوراخ بزرگ ، اما چشم هایش ، چشم هایش شاید باهوش ترین چشمانی باشند که در عمر خود دیده ا م . دقیق ، زیرک و خندان و بی رحم .
مثل دو قطره نور می درخشید و مثل دو تیغه تیز می بریدند و چه امنیت و اطمینانی از آن ساطع بود و چه صولت ناباورانه ای .»
جیاپ بعد از اینکه در سال ۱۹۷۳ در نبرد استر شکست خورد، از فرماندهی کناره گیری کرد. او در سال ۱۹۸۰ از مقام سیاسی «وزیر دفاع » ویتنام و در سال ۱۹۸۲ از کرسی حزب کمونیست نیز کناره گیری کرد.
با این وجود به خاطر افتخاراتش در طول جنگ در جولای سال ۱۹۹۲ مدال ستاره طلایی را کسب کرد. بالاترین نشان افتخار ویتنام ، جیاپ ، هنوز زنده است ، مثل خاطره حماسه ویتنام .(١)

(١) روزنامه اعتماد ملی۸۵/۲/۱۱: ژنرال خودآموخته نویسنده: نزهت امیرآبادیان






October 5th, 2013


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
مسایل بین المللی